Midemin acıkmasına izin vermeden bir şeyler yemekle geçiyor günlerim. Halbuki arada bir o midenin kazınması lazım ki vücut yemek dışında da fazla yağları yakabilsin. Yok ama bir süredir fark etmeye başladım, ha bire yiyorum. Asla aç bırakmıyorum kendimi ve bu iyi değil. Zaten aynadan bakınca da farkediyorum bir şeylerin normal gitmediğini.
Geçen hafta sabah tam hazırlandım işe gidicem. Evden çıktım. Ayakkabımın fermuarını çekmek için eğildim ve pantolonumun fermuarlı patlayıverdi. Kendimi bir sitcomun içinde gibi hissettim. İlk defa böyle bir şey yaşıyorum. Hislerim birbirine karıştı. Üzüldüm, komiğime gitti, acıdım kendime, korktum ya önünü alamazsam diye. Tekrar içeri girip değiştirecek zamanım da yoktu. Neyse ki üstüm çok kısa değildi orayı kapatabiliyordu. Ders olsun hem dedim, öyle gittim işe. En sevdiğim pantolonumdu.
Ben bi ara günde 8 dakika dansı hayatıma entegre etmeye çalışıyordum. Sonra unuttum gitti tabi. O geldi aklıma haftasonu. Cumartesi günü kolum, bacağım, sırtım, belim her yerim en az bir kere hareket etmiş olacak şekilde değişik figürlerle dans ettim. 8 dakikayı dolduramadım 5 dakikada bitirdim. Ertesi gün sırtım, belim ağrıyordu.
Buna bir dur demem gerekiyor. Boğazımı tutmam ve biraz daha hareket etmem gerekiyor. Son bir aydır her gören kilo almışsın diyor. Bunu artık duymak istemiyorum. Başta umursamıyordum ama her söyleyen sanki bir tek kendisi fark etmiş ve söylüyormuş gibi söylüyor o yüzden de kimse es geçmiyor maşallah. Aldıysam aldım size ne diycem diyemiyorum. Hmm evet diyip geçiyorum. Belki de kilo almak istemişimdir olamaz mı? Gerçekten psikolojik şiddetmiş yani. Biraz fazla kilosu olanlarla öyle bir empati kurdum ki, meğer ne kadar yaralayıcı olabiliyormuş o öylesine söylüyormuş gibi söylenen “kilo almışsın” yorumları, hele ki üst üste söylenince.
Genelde sabahları kahve içerim, yanına bir şey yemem. Ama bayadır yanında simit, poğaça, sandviç artık ne gelirse yiyordum. Özellikle bu deprem faciasından sonra bu kadar boşladım kendimi ve ha bire yemeye başladım. Üzüldüğüm zaman iştahım kesilir genelde, ilk defa bilinçsizce yemeye dönüştü.
Bu sabah kahvemi sade içtim. Ama süt kattım biraz. Filtre içiyorum bu arada. Ama öğle yemeğine kadar hiçbir şey atıştırmadım. Öğlen de sadece çorba ve salata aldım. Öğleden sonra bir doğumgünü vardı, biraz tatlı yedim. Akşam çok abartmadım. Sadece bi tabak yemek. Şimdi de Türk kahvesi içiyorum ama yanında çikolata var. Yine de önceki günlere göre iyiyim bence. Böyle böyle normale döneceğim tekrar inşallah.
Zaten haftaya perşembe ramazan başlıyor. Ramazandan sonra da kahvaltıyla öğle yemeğini hafif geçirmeyle devam edersem olur gibi.
Biraz açlık hissetmeden olmuyor onu anladım ben. O mide kazınacak biraz. Acıkmadan yememek lazım. “Acıkmak üzereyim hemen bir şeyler yiyeyim” yok. Sonra önüme ne gelirse cipstir, gofrettir, sağlıksız sağlıksız besleniyorum sanki yemezsem açlıktan ölürmüşüm gibi. Ne ara bu bilince girdiysem… Aaaa, galiba depremde göçük altında kendi kaderlerine bırakılıp ölenleri çok düşündüğümden böyle olmuş olabilir… Bir çoğu açlıktan, susuzluktan öldü çünkü… Şu anda fark ediyorum bunu.
