Biraz nazik, vicdanlı, yumuşak, güler yüzlü davranınca insanlar ezmek için sıraya giriyor resmen. Ne tuhaf şu insanoğlu ya. Kimse kendini değer görmeye layık bulmadığı için değer verince anında ezme moduna geçiyorlar, salak yerine koymaya çalışıyorlar.
Bugün moralsizim biraz, gece huzursuz bir rüya gördüm. Bu yüzden işyerinde kimseye kibarlık yapacak hali de bulamıyorum dövecek gibi konuşuyorum farkında olmadan, umursayamıyorum. Sürekli konuşup pek dinlemeyen biri var mesela ben de onu dinlemedim bu sefer, zorla kendimi dinlettim. Ben dinlemeyince o dinlemek zorunda kaldı. Normalde kim zor durumdaysa hemen yardım eli uzatırdım işleri kolaylaştırırdım vs aptal gibi. Üç maymunu oynadım. Ve inanır mısınız resmen kıymetlendim. Benimle konuşmalarından belli oluyor, gözlerimin içine bakarak ne cevap vereceğim diye bekleyerek konuşuyorlar. Bir şeye karar verildiyse özellikle gelip bana haber veriliyor falan.
Hiç kimse mi değer vermeye layık olmaz ya. Herkesin mi ayarı bozulur biraz kıymet verince.
Barış Özcan’ın zinciri kırma çizelgesini bu sene “kibarlaşmamak” hedefiyle mi yapsam acaba? Her gün birine öküz gibi davrandıkça tik atayım belki ben de odunlaşırım zamanla. Başka türlü üzüntüden başka bir şey gelmiyor çünkü geri dönüş olarak.
Siz “zinciri kırma” yapıyor musunuz? Bu sene ilk defa denemek istiyorum. Üstteki öküzlük kısmı işin şakasıydı, daha karar vermedim belki her gün bir çizim ya da kitap okuma gibi bir şey olur. Düşüneceğim.
