Bu akşam şöyle bir odama baktım, kitaplığıma, defterlerime, eşyalarıma… dedim galiba ben böyle burda hep aynı şekilde yaşayıp sonra da yaşlanıp ölüp gidicem.
Umutlarım, hayallerim sürekli yıkılıyor.
Güveniyorum hep pişman oluyorum.
Bana mutluluk, kolaylık yok belki de.
Yanlış beklentilere giriyorum herhalde. Benim hayatı böyle debelene debelene, yıkılı kalka, hep bi savaş içinde geçirmem yazılmıştır belki. Değiştiremem ki.
Olmuyor ne yapsam, ne kadar uğraşsam, başka başka yollar denesem de olmuyor.
Hayat çok zor be.
Neyse ben az önce bi İnstagram hesabı açtım.
Kimseye güvenemiyorken daha çok sığınıyor insan sanal arkadaşlıklara. Hayatına dahil etme sınırların daha uzaktan oluyor ondan galiba .
İstedim ki ordan birbirimizi takip edelim, kim olduğumu sere serpe yaymasam da sanki MSN zamanındaki gibi gizli sanal bir kullanıcı olarak bu hesapta sizinle kaynaşmak istiyorum. Fotoğrafımı falan paylaşmasam da ben olduğumu bilin yeter.
Gelmez misiniz: @ayingolgesinde2021 kullanıcı adım. Geleni geri takip edicem. Görüşürüz.
Bir de, malum şahsı yani işyerinde kafamı karıştıran kişiyi sosyal medyalarımdan sildim. İstanbulu kurtarmış gibi bir his var içimde. Çok gurur duydum kendimle. Zaten ilk ben eklemiştim arkadaşlık adına ama adam ne arkadaş oluyor ne sevgili, ha bire flört ediyor. Boğuluyorum artık. Tüm bağları, iletişimi koparmaya karar verdim.
0 yorum:
Yorum Gönder