Son 20lik de gitti

Nedense telefondan yorum yapamıyorum, sizde de böyle mi? Bilgisayarımı açtığım zaman cevap verebiliyorum sadece… nedenini anlayamadım ama. Anonim yapıyor, oturum açmama rağmen anonimde kalıyor. (Bilgisayarı açtım ama hala yorum yazamıyorum.)

Pazartesi son 20liği çektirdim. Çok zor oldu yine. Bir önceki gibi. Bu sefer gittiğim kişi kadındı ve yeni mezun gibiydi. Devlet hastanesine gittim. Özeller çok pahalı diye. Dişçi demir çubukla dişimi ittirip hareket ettirmeye çalışırken bir kaç defa o demiri yanağıma batırmış. Eve gelip bakınca fark ettim tabi uyuşukken anlamamışım. Yanağım delik delik olup kan toplamıştı. Bi kere de diğer taraftan kayıp dilimin altına battı. Onu hissettim ve çok acıdı. Pardon dedi devam etti. Diş bi türlü çıkmıyordu. Sallanıyor ama yukarı çıkmıyor. Sonra başka bi doktor daha geldi kendisi başka bi alet kullanıyormuş onunla denedi yine uğraştı sonunda çıktı. Kök kanca gibi olduğu için zor olmuş. 

Bu kadar zorlanınca travmatik diş çekimi oluyormuş galiba netten araştırdığıma göre. Belki ağrı yapmaz çabuk iyileşir dedim çok dikkatli baktım, çok yemedim içmedim ama yine de ağrı geçmedi. Ertesi gün akşam antibiyotik kullanmaya başladım doktora sormadan. Bi önceki dişimde de böyle ağrı geçmemişti doktora gittiğimde antibiyotik yazmıştı. Evde vardı nasılsa ona başladım. 

Bir de kırık dişim vardı ama ona hiç zaman kalmadı tabi. Çok bekletme kanala gitmesin dedi. Bi ara onu da yaptırmaya gidicem. 

Az önce antibiyotik içmek için bişeyler yedim ve ağrım başladı yine. Bişeyler yiyince, içince, çok konuşunca ağrıyor. Tüm diş köklerim ağrıyor sanki o taraftaki. Bi de yanağım dilim, tüm yaralar ağrıyor. Önceki çekimde de bunları yaşadığım için korkmuyorum, geçeceğini biliyorum. Öncekinde korkmuştum doktor yanlış bir şey mi yaptı diye hatta annem çene kemiğini mi kırıldılar diyip iyice panik yapmıştı beni, gidip doktora demiştim bunu gülmüştü doktor onu kırmak öyle kolay değil diye. Şimdi bile kemiğe zarar mı verdiler acaba falan diyor. O benden de panik. 

Dün işe döndüm, ilk defa gün içinde ağrı kesici içmedim. Ağrıdı ama dayandım. Normalde günde üç tane ve gece uyandırdığında bi tane içiyordum saat 2 buçuk 3 gibi. Eve geldikten sonra ağrı arttı, yatmaya yakın içtim bi tane mecbur. Belki de işteyken işlerle uğraşmaktan ağrıyı düşünmemeyi başarabildiğim için dayanabildim. Ama evde buna uğraşsam da yapamadım. Ya da dayanamayacağım seviyeye çıkmıyor ağrı artık. 

Bu gece de yine uyandırdı ama içmicem dedim, içmedim. Bu sefer gecenin 3ünde değil, 5i geçiyorken uyandırdı. 

Yok ya ağrı hafifliyor galiba, önceki günlerde de ağrı kesici içmemeye çalışıyordum ama bekledikçe zonklamaya başlıyordu. Dayanamıyordum. 

Bi de alerji için gittim doktora, krem verdi hap verdi bi de iğne verdi ama iğnenin yan etkisi çok kötü diye ve internetten araştırdığıma göre de çok acıtıyor diye yaptırmaya korktum. Kremi bi kaç kere sürdüm, hapa devam ediyorum ve geçti. Hapı da yarın içmiyim artık hatta. Yeter. İçim dışım ilaç oldu. 

Bi de ruh sağlığımdan bahsedeyim. Dün biraz düşününce bende terkedilme şeması olabileceğini fark ettim. Bu duyguya ait anılarım var mı diye düşününce bir sürü anı patır patır döküldü gözümün önüne. Zaten ilişki kurmaktan kaçışım da bu yüzden bence, ya o da giderse korkusu. Ya benimle artık ilgilenmezse, ya vazgeçerse. Kadın erkek farketmez her insana karşı hatta belki hayvana bitkiye karşı bile böyleyim. Ya solarsa, ya bozulursa, ya değişirse, kaçarsa falan…

Sanki yanımda hiçbir şey, hiç kimse kalamazmış gibi. 

Bu yüzden de kendimi çok izole ediyorum. Tek yaşamayı tercih ediyorum mesela, uzun süren arkadaşlıklardan kaçıyorum. Bir süre sonra iletişimi koparmaya çalışıyorum. 

Çünkü birlikteyken benden uzaklaşmasınlar diye de çok verici oluyorum. Her konuda destek oluyorum karşılık beklemeden. Ve karşı taraf bunu kullanmaya başlıyor. Benden beslendiği için gitmek istemiyor ama ben tükenmeye başlıyorum ve bi şekilde ben gitmeye çalışıyorum bu sefer. 

Biraz bu terkedilme şemasını araştrıcam. 

Çocukluğuma bakınca çok fazla yalnız hissettiğimi hatırlıyorum aile içinde. Sokağa çıktığımda her şey güzel ama eve dönünce yalnızlık. Bi de diğerlerinin hep iki yaş ya da bir yaş küçük kardeşi vardı bir tek ben tek çocuktum çok kıskanıyordum. Onlar eve gidip yine birlikte olmaya devasm edecek ama ben eve gidince yalnız kalıcam diye. 

Hayatım boyunca hep ilişkilerimde bırakan taraf oldum. Ve hep kısacık sürdü. En fazla bir aydır herhalde. En ufak bi anlaşmazlıkta sanki karşı taraf beni bırakacakmış gibi hissedip ben bırakıyordum bir daha da geri dönmüyordum. Zaten emin de olamıyordum gerçekten bu kişiyle birlikte olmak istiyor muyum diye. Herkeste bir kusur buluyordum. Kendimi vazgeçiriyordum bi sebep bulup da.

Belki de fark etmeden hep bana bu şemayı yaşatacak kişileri seçiyorumdur ne kadar kaçmaya çalışsam da. İnsan psikolojisi, bilinçaltı çok acayip.