Hepsi geçecek

Bu hafta çok sıkıntılı geçiyor benim için. Bir şey olduğundan değil ama içim çok daralıyor. Çok düşünüyorum, çok soru birikiyor zihnimde ve kaçamıyorum da.

Mutfağı badana yaptım. Kendim, tek başıma, iki kat boyadım. Güzel oldu. Sonra perde diktim, elimle. Mutfağın küçük camına. Makinem var ama elimle yapmak istedim. Ellerim, parmaklarım bir şeyler işlemek zorunda gibi hissediyorum. Elimdeki fazla enerji yükünü atmak ister gibi...

Dün işte uzuuun bir yazı yazdım içimi döktüm, zihnimdeki soruları biraz somutlaştırmak yani yazıya dökmek istedim. Ama çok rahatlatmadı, dışarı attım kendimi biraz yürüdüm. O da çok fark yaratmadı. "Anne with an E"yi tekrar başlattım, ama bu sefer altyazısız. Sahneleri hiçbir engelleyici olmadan, içimde yaşayarak izlemek istedim. O iyi geldi biraz, ruhum dinlendi.

Bugün yine sanki bir şeyler oluyormuş da olamıyormuş hissi, bi olaylar oluyor ama algılayamıyorum hissi ile aslında sus pus görünürken içimdeki o yüksek gürültü canımı sıktı. Anneme yardım ettim hazırladığı kışlıklar için. "Bu aralar neden var olduğumuzu çok düşünüyorum, hep bunu soruyorum kendime" dedim. "Merak etme geçecek bu dönem de, normal hayatımıza döneceğiz" dedi. Bunun düşüncesi bile rahatlattı.

Akşamüzeri yine dışarı çıktım. Bugün hava biraz serinlemiş. Kalabalık olmayan yerlerde maskemi açtım, serin havayı içime çektim. Oh çok iyi geldi, biraz canlandım. Sonra maskeyi geri taktım ve hiç dışarı çıkmamış gibi oldum yeniden...

Bazen nefes darlığı yaşıyormuşum gibi geliyor, sonra fark ediyorum ki nefes almıyormuşum. Bilmeden çok nefesimi tutuyorum bu aralar. Derin nefes alıp veriyorum bir süre, nefes almadığımı fark edince.

Çok karışık oldu ama bendeki durumları buraya yazmak istedim. 

Dünkü yazıdaki gibi varoluş sancılarımı da defter tutup oraya yazmaya karar verdim. Kimsenin zihnini de durduk yere bulandırmaya gerek yok şimdi. Aklı karışık biri denk gelir, okur, hayatı iyice karışır falan. Bir şekilde bu hayatın içindeyiz ve yaşamamız gerek, durum bundan ibaret. Huzur, dinginlik istiyorsak o yüce güce yöneliriz, ibadet ederiz, sakinleşiriz ve yaşamaya devam ederiz...

Ama aradan kaçar da yine burada varoluş sancısı çekiyor olursam da şaşırmayın, olabilir.