Çocukken babam beyaz bir bisiklet almıştı bana. Çok yokuşlu bir yerde oturduğumuz için sokaklarda sürmeye cesaret edemiyordum. Ama bahçemiz vardı, orda biraz sürüyordum. Yakınımızda okul vardı, annemle oraya gidiyorduk öğrenmem için. Ama biraz korkak bir yapım var, sürekli sürmüyordum. Babam ise yerinde duramayan gözü kara bir çocuk olmamı istemişti hep. Hayatım boyunca onun istediği gibi bir çocuk olamamanın baskısını hissettim.
Bir gün eve geldiğimde bisikletimi her zamanki yerinde göremeyince anneme sordum. Baban sen binmiyorsun diye başkasına verdi falan dedi galiba. Sonrasını çok hatırlamıyorum aşırı üzülmüştüm. O benim hediyemdi, hediye geri alınmazdı ama babam istediği gibi davranabiliyordu. Üstelik bir arkadaşının çocuğuna vermişti... O çocuğu hiç tanımadan nefret etmiştim.
Bu fotoğrafı görünce içimde kalan o parça yeniden sızladı.
Fotoğrafa yapılan bir yorumda babanın o bisikleti satmak için değil, çocuğu cezalandırmak için böyle bir şey yaptığını, bisikleti satmadığını yazmış. İki türlüsü de kötü. Bisikletini satarım diye cezalandırmak da kötü... Gerçi benimki öyle bir şey bile yapmadı, direk verdi bu daha kötüydü.
ay ya neden öyle bişey yapmış ki baban fena bişeymiş gerçekten de, zaman geçince sorsaydın babana bi :)
YanıtlaSilBabam için hep başkalarının çocukları değerliydi. Biz hep ikinci plandaydık :) büyüyüp elimiz biraz para tutunca kıymetlenmeye başladık biraz :)) Napalım bizim baba da böyle işte, o çocukken babası vefat ettiği için kendisi çocukluktan çıkamıyor sanırım, şükür kötü huylu değil idare ediyoruz bir şekilde 😄
SilSorsam da kaçamak cevap vereceğinden adım gibi eminim, hiç gerek yok sinirleri germeye :))
:) boşveer baba da olsa bütün erkekler çocuk işte. düşünemiyo dicen affetcen geçcen :)
SilEvet kesinlikle :) bazı şeyleri olduğu gibi kabul edicez affedip geçicez ve hayat böyle daha güzel olacak 💕
SilÖncelikle ilk yorumlardan dolayı şunu demek istiyorum. Babanızı kabullenmişsiniz. Bence herşeyden önemli olan bu. Çünkü burda saymak istemediğim kötü huyları yok ise babamdır deyip kabullenmek gerekiyor. Zira yokluğunda acısı daha çok yakmasın yüreği.
YanıtlaSilResmi görünce çocuktaki hüznü gördüm direk. Benim hiç bisikletim olmadı. Kullanmayı da bilmem. Abim küçükken kaza yapınca, baya baya komalık olmuş, o yüzden diğer kardeşler olarak bize bisiklet alınmadı.
Özlem de yok içimde.
Aslında benim de hiç bisiklet isteğim olmamıştı ama babam kafasındaki çocuğa dönüşmemi istediği için yönlendirmeler yapıyordu böyle. Asıl beni üzen şey hediye ettiği bir şeyi geri alıp başkasına vermesiydi. Bana kendimi çok başarısız ve yetersiz hissettiren bir davranıştı. O bisikleti ben ilk bisikletim diye ömür boyu saklayabilirdim binmesem bile :)
SilSize çok geçmiş olsun abin için üzüldüm :/
Anlıyorum.
SilLafın gelişi olarak demiyorum cidden anlıyorum.
Benim olmadı bisikletim. Çok istemiştim ama şartlar o zaman malumdu. şimdi kendim alacağım. yaş 26, nerede süreceksem :D
YanıtlaSilBisikletin yaşı yok bence hala hevesin varsa almalısın :) nerde süreceğim konusuna gelince nerede yaşıyorsun bilmiyorum ama geniş sahilli yerlere gidebilirsin. İstanbulda özellikle Maltepe’de falan baya pistler var öğrenmek için de iyi yerler.
Sil