Dışarı çıkabilme lüksü

Ben normalde evde kalmayı severim. Yani çok uzun kalmam da, haftada bir ya da bazen iki haftada bir çıkarım ama öyle her gün bir aktivite peşinde değilim. Ama bu karantina sürecinde dışarıya istediğim zaman özgürce çıkabilmenin ne büyük lütuf olduğunu o kadar iyi anladım ki...

Birkaç gündür yazlıktayım. Normalde buraya gelince odayla balkon arasında gider gelirim. Buradaki insanları sevmiyorum çünkü, çok iki yüzlüler. Yerliler de ayrı alem, İstanbul’luları bulmuşken kazıklayabildikleri kadar kazıklama yarışındalar. Çevreyi de sevmiyorum bakımsız ve sıkışık bir yer. Her sene annem küçük kardeşimin arkadaşları burda diye onu da alıp gelir, bizi de sürekli çağırır ama biz bir kaç gün anca durabiliriz. Yazlık dediğim zaten apartman katı, bahçe falan yok. Denize yakınız ama hiç çekmez beni normalde. Ama bu sene resmen beni çağırıyor.

Deniz kenarından kopamıyorum. Buranın denizini hiç sevmem, hem pis hem de çok taşlıdır. Yüzmek için gitmedim yine, yüzmek için hala çekmiyor beni. Sadece kenarında yürüyüp kokusunu içime çekmek yetti.

Burada maske zorunluluğu falan yoktu, biz gelince başladı. Bir anda İstanbul’dan gelen sayısı arttığı için şart koştular sanırım. Jandarma uyarıyor maske takılması için. Takmamanın 900₺ cezası var.

Maskeyle gezmek de çok kötü ya. Etrafta kimse yoksa çeneme indiriyorum ben nefes alabilmek için. Sırf maske takmamak için çıkası gelmiyor insanın bazen.

Dün İstanbul’da hortum çıkmış ya. Şaka gibi. Hortum ne alaka bizim iklimde? Bir de sel basmış çoğu yeri. Bodrum katı evlere kurtarma operasyonları vardı haberlerde...

Bir yanda felaketler bitmiyor diğer yanda da bu sene evlenmesine ihtimal vermediğimiz herkes evleniyor bu da ayrı bir şaşkınlık konusu.

2020 sürekli şaşırtıyor, sürekli.