Yalnızlık gerçekten de Allah'a mahsus galiba

Bayadır bizimkilerle aram kötüydü, hala tam iyi sayılmaz da. Özellikle babamla ciddi ipleri kopardık artık. Son birkaç gündür de işyerinde de çok zor zamanlar geçirdiğimi bilen annem, telefonlarda ben hep ağlayarak konuşunca beni ziyaret etmeye başladı ve her geldiğinde derbeder halde bulunca endişe duymaya başlayıp modumu yükseltmeye çalıştı. Evdekiler de sanki daha ılımlı olmaya başladı. Kardeşlerim zaten ılımlı da babam da değişik davranıyor yani anlamıyorum da tam. Zaten evden ayrılmamın sorumlusu da babamdı zamanında, sanırım 3 yıl oldu çıkalı. Evin anahtarını bile elimden almıştı "öyle istediğin zaman bu eve giremezsin" diyerek, hatta "ara evi önceden, ben varken gelme" diyerek.

Bugün kahvaltıya çağırdı annem, nadir geçen güzel kahvaltılardan biriydi, keyifliydi. Kahveye de kaldım ama annemle babamın işi vardı hemen içip çıktılar kızkardeşimle içmeye ve oturmaya devam ettik. Dertleştik biraz işten güçten hayattan vs. Arkadaşlarıyla buluşmuştu geçen, onların da bir sürü derdi olduğundan ama hayattan umudu kesmeyişlerinden falan bahsetti. Hala hayata karşı umut besleyebiliyorlar hedef koyabiliyorlar yani... Belki de yaşları genç diyedir ne bileyim ben baya kendimi işi bitmiş olarak gördüğüm için malesef. Tam moruk modundayım yani...

Belki de hayatımın yaşamam gereken zor ama geçici bir döneminden geçiyorumdur, bu günler geçince bu kadar zorlandığım için şaşıracağımdır belki de...

İyi hissediyorum şu an, biraz daha güçlenmiş hissediyorum. Ailemle zaman geçirmek, kardeşimle muhabbet etmek iyi geldi. Keşke bu hissi kimseye ihtiyaç duymadan da kendim üretebilsem, keşke iyi hissetmek için başkalarına bağımlı olmasam. Kötü hissetmeyi tek başıma ne kadar da muazzam bir şekilde başarıyorum (!), keşke iyi hissetme konusunda da bu kadar başarılı olabilsem...