Kendimi motive etmeye çalışıyorum. Başka çıkış yolu yok çünkü.
Allah gerçekten kimseyi sevgisizlik, ilgisizlik, yalnız bırakılmışlıkla imtihan etmesin. Aile ile bağları kopartacak hale getirtmesin, kendine de insanlara da güvenini yok ettirmesin. Karşınıza ben kötüyüm diye bas bas bağıran biri bile çıksa kulaklarınızı kapatıp kendinizi inandırmak istiyorsunuz. Herkesten birer birer darbe aldığınız için artık bir darbe daha kaldıramayacağınızı düşünüp bu sefer gerçeklere kulak tıkamak istiyorsunuz. Ama hayat yer mi bu numaraları.
Hayatınızda güvenebildiğiniz, size kendinizi değerli hissettiren, kafanızı karıştırmayan, net olan ve sevgisini vermekte cimri olmayan birileri varsa kıymetini bilin. Ve biz de böyle insanlar olmaya çalışmalıyız aslında. Birilerinin yalnızlığını alabilen, içini rahatlatabilen, ilgi ve sevgi gösterebilen…
Her an kendimi, zaten hayatım boyunca hep böyle oldu zaten benim hiç yüzüm gülmez ki vs vs diyerek kuyunun dibine atmaktan korumaya çalışıyorum. Geçende, kendinden kötü durumdakileri düşünüp haline şükretmenin etikliğini sorgulamıştım ya hani, şu an aslında kendimden kötüleri değil de benim gibi zorluk yaşayanları görüp o dayanıyor ben neden dayanamayayım diye kendime gaz vermek istiyorum. Bu gayet etiktir bence. Ama bir yandan da benim kadar darbe alan var mıdır sevgi konusunda diye de merak etmiyor değilim.
Dün mesaiden çıkarken öğrendim o gerçeği. Eve şoka uğramış şekilde geldim. Yemek yemeyi unuttum, diş plağımı takmayı unuttum, açtığım dolapları kapamayı bile unuttum. Başka neleri unuttum bilmiyorum bugün ortaya çıkar herhalde. Kahvaltı yapasım da yok şu an, zaten sevmiyorum kahvaltı. Bi Türk kahvesi yaparım belki.
Doktor randevum vardı bugün ama acil bir şey değil, belki gitmem. Dışarı çıksam iyi olabilir belki de bilmiyorum. Ama gücüm yok. Adet döngüm de başladı zaten iki gündür, tam da zamanında yani. Hep böyle en hassas zamanlarımda yıkıcı haberler alma gibi bir özelliğim var sanki. Karnım ağrıyor, midem bulanıyor, halim yok ama hava da ne güzel güneşli bugün… Keşke biri kolumdan tutup dışarı çıkarsa kafam iyice dağılana kadar, dönünce kaldığım yerden devam edemeyecek hale gelene kadar da dönmesek eve. Yenilensem, değişsem, güçlensem, hiç bir şey umrumda olmasa artık.
0 yorum:
Yorum Gönder