Yarın işe dönüyorum. Sesim bozuk hala ama iyiyim.
O kadar çok gitmeyesim var ki, hiç istemiyorum yine o ortama girmeyi.
Beni işe bağlayan tek bir sebep yok para dışında. Ne insanlar ne de yaptığım iş…
Bari erken gidip birlikte kahvaltı yapacak birini bulayım dedim güne iyi başlarım diye, düşün düşün kimseye güvenemedim. Ağzımdan kendi özel hayatımla alakalı bir şey kaçırırım da yuvada ağzını açıp bekleyen kuş yavruları gibi dedikodu bekleyenler anında yayar diye… Yüzüme söylemeseler bile hissediyorum takip ettiklerini, konuştuklarını. Çünkü bir anda hal hareketleri tavırları değişiyor, samimiyeti bir anda bitiriyorlar vs.
Gerçekten, sadece bir sabah kahvesi, biraz sohbet ve öyle işe geçmek istedim ama dedikodu dışında sohbet edebilecek, ruhumu karartmayacak tek bir kişi bulamadım… Sadece eski birimindeki bir arkadaş geldi aklıma ama erkek. Onunla oturup kahve içtiğimizi görseler ohoooo neler neler söylerler. O da zaten bu riski alıp kabul etmez bence. Hep kafa bunlara çalışıyor bunlarda çünkü. Bi de bu erkek arkadaş da belki hayırdır bana mı yürüyo diye düşünebilir çünkü hiç öyle oturmuşluğumuz yok. Sadece bu aralar aklıbaşında birilerine çok hasretim.
Offf hiç gitmek istemiyorum ya.
Sevmediği iş ortamı insanı çok boğuyor. Çıkmak istersin ama konuşmak bile çok zor gelir, henüz yeni girmişsen bir de o işe. Diyecekleri belli, zaten sende ışık göremedik vs. Kafamdan çok senaryo geçiyor sonra. Bunu desem şunu yapsam şu olursa ne olur. Eve giderken hafif bir kaza geçirsem de o bahane ile işi bıraksam diye bile hayal etmiştim.
YanıtlaSilDerdini anlatacak biri olmaması kötü gerçekten.
Aynı frekansta birilerini bulamamak.. yani bu kendimizi üstte ya da aşağı görmekle alakalı değil aynı dili konuşamamak çok ciddi problem :(
SilBende mi problem diye çok düşünüyorum ama buraya gelmeden önce bulunduğum ortamlarda ne kadar rahat, konuşkan, eğlenceli olduğumu hatırlıyorum. O insanlarla bne kadar kolay iletişime geçtiğimi, anlaşmanın ne kadar kolay olduğunu…
İşe gitmemek için kaza dedin de, staj yaparken ailem de tatile gitmişti tektim ve bi akşam ciddi ciddi kendimi öldürsem mi diye düşünmüşlüğüm var. Bizimkiler de yani insan biraz düşünür bu kız ilk defa bir iş ortamına girecek bir sürü kurdun arasında sağ kalmaya çalışacak bari ilk günler yanında olalım der nerdeeee
Öyle şeyler düşünme hiç olur mu? Umutsuzluk olmaz. İnşallah her şey gönlünce olur. Aile bakımından şanslıyım annemle babam işte mutsuz olduğumu görünce hemen bırakmamı istediler zaten. Ama ben sıkıntımı hemen dile getiren biri de değilim, patlama noktasına gelince anlatıyorum artık.
SilAmin her şey gönlümüze göre olur inşallah. Ben de derdimi sıkıntımı paylaşamam maalesef. Sonra bir türlü anlamıyorlar diye dayanamayıp paylaştığımda da ejderha gibi ateş püskürterek paylaştığım için ortalık kıyamet yerine dönüyor :))
SilŞuan ne yazık ki ben de aynı düşünceler içindeyim. Bir süredir izinliydim ve sabah artık işe geri dönmem gerekiyor ama kesinlike yatayım sabah işe gideceğim düşüncesi yok. Dedikodu ihtimalini düşerek sürekli kafamın içinde konuşuyorum ben de. Ne olur ne biter belli değil çünkü. Ben önemsiz bir konudan küçük bir şey söylerim daha sonra çok önemli bir konuyu saklıyormuşum gibi bana geri döner. İnsanlar geçekten nerede durmaları gerektiğini bilmiyor.
YanıtlaSilAynen… Amaaan ne derlerse desinler diyip kulak tıkayıp yaşamak lazım aslında ama sonra geri dönüşü çok sert olursa diye de korkuyor insan. Tedbiri elden bırakamıyor.
SilHayatın sevilesi tarafları kadar sevilmeyesi tarafları da var.
YanıtlaSilBahadır pek sevilesi taraflarını göremiyorum artık sırası gelmiştir inşallah :/
Sil