Hayatta yalnızlığı deneyimlemek

Hala çok hastayım. Dün bi ara babam hastaneye gidelim geçmezse dedi tamam dedim sonra çıkarken unuttu beni. Meğer dışarda başka işleri varmış da giderken beni de hastaneye bırakacakmış ama unutmuş. 

Bugün hala kötüyüm. Sabah yani az önce babama “hastaneye gitsem iyi olcak galiba” dedim hani belki tamam bırakayım seni falan der diye. “Olur git” dedi, sanki izin alıyorum adamdan. Bir de hangi hastaneye gideceksin diyor tavsiye veriyor o hastaneye git ya da diğer hastane daha iyi gibi ona git falan diye. Ayakta zor duruyorum gelmiş bana ona git buna git diyor. Sinirden oturdum ağladım. Anneme anlatıp bi de öyle ağladım. Babamla konuştu. Demiş ki “aslında bugün evden çıkmayı düşünmüyordum ama isterseniz sizi bırakır gelirim”. 

Annem ben açıldığımdan beri mümkün olduğunca yanımda durmak istemiyor, o da kardeşim de. Benimle hiçbir yere gitmiyorlar rahatsız oluyorlar benden. Bunu bildiğim için ve babamı zorla evden çıkardım diye sonradan lafını işitmemek için “ gitmicem vazgeçtim” dedim. Ve konu kapandı. Annemin de canına minnet, kesin çok zorlayacaktı yanımda durmak için kendini  

Akşama doğru kendi başıma giderim artık herhalde. Üfff hiç tek gidesim yok ama ya. Çok güçsüz hissediyorum.

Covit testinden çok korkuyorum o çubuğun burna sokulması çok korkutuyor beni. Herkes de biliyor bunu. Buna rağmen yalnız bırakılıyorum, insanda biraz empati olur.

Ya gerçekten ben bu dünyaya yalnız olmaya geldim galiba. Birileri de nazımı çekse, birileri yanımda olsa ne olurdu yani. Hep güçlü olmak zorunda kalıyorum, hep tek başıma yapmak zorunda kalıyorum eninde sonunda. Hiçbir zaman hiç kimseden bir destek göremiyorum. 

Siz bana bi akıl versenize, dahiliyeye mi gitsem acile yoksa test mi yaptırsam direk. Yarın iş var ama hiç gidecek halde değilim. Ya rapor alıcam ya da covid pozitif çıkarsam gidemicem ama napcamı şaşırdım. Bi de özelde 250₺ mi testler? Çok pahalı değil mi ya…