Kendime yıldızlardan daha uzaktım

Yalnız kalmaktan şikayet ediyorsak, bizi yalnız bırakan kendimiz miyiz diye bakmak gerekir önce...

Ne kadar önemsedik kendimizi, ne istediğimizi... 

Yaptıklarımızın ne kadarı kendimiz içindi, ne kadarı başkaları için? 

Kaç kere kırdık, paramparça ettik kendimizi başkaları üzülmesin diye? Sustuk, karanlıkta bıraktık, kimse bir şey fark etmesin dedik, neden?

Onlar mutlu oldu, biz de olana katlandık.

El alem denen şey, sorgu melekleri mi? Neden hesap vermek zorunda olalım ki... 

Kimseyi memnun etmeye uğraşmıyorum, zaten ne yaparsam yapayım mutlu olma becerisi olmayan birini mutlu etmek de mümkün olmuyor. Onunla birlikte karanlık sulara kapılıp savrulmak, onu yalnız hissettirmemek için kendimi kurban etmekten başka neye yarıyor?

Kendime bu kadar haksızlık etmek yetmedi mi?

Kendimi bu kadar yalnız bırakmak yetmedi mi?

Artık bu kıza da yazık değil mi?

Kötü biri olmadığımı bildikten sonra, kendime güvendikten sonra, ne olmak istediğimden eminsem ve bu sadece benim tekil hayatımı ilgilendiriyorsa, yaptığım şey kimsenin özel alanına saygısızlık, kişiliğine hakaret olmuyorsa karışmak da kimsenin haddine değil demektir.

Birilerini memnun etmek için istemediğim kalıplara girmek zorunda değilim. Olmadığım biri gibi görünmek zorunda değilim. Takdir görmek değil, anlaşılmak istiyorum.

Ben, artık bu kızı yeniden büyütüyorum...

Etiketler: Duygular, Müzik